Nee, we hebben niets strafbaars gedaan, hoewel onze uitrusting hier op de foto zich daar uitstekend voor zou lenen. De foto is gemaakt vlak voor we de “meest gevaarlijke weg ter wereld” per mountainbike af zouden denderden. Maar ondanks dat we geen strafbare feiten hebben begaan zaten we toch een beetje gevangen in Copacabana. Door boerenblokkades was in- en uitgaand verkeer niet mogelijk. Als bootvluchtelingen zijn we uiteindelijk Copacabana ontsnapt. Gevangen in La Paz zijn we een beetje door de vele activiteiten die je hier kan doen, zoals die downhill-fietstocht en nog veel meer. En toch hebben we ook de gevangenis van La Paz wel van binnen gezien……..

Copacabana, het arme-lui San Tropez
Onze eerste stad in Bolivia, was Copacabana, aan het Titikaka meer. We vielen met onze neus in de boter, want het was zondag dat we er aankwamen, en de “boulevard” stond vol met Peruanen die met familie en drank de dag van de landbouw aan het vieren waren. Even verderop werden auto’s ingezegend door de plaatselijke geestelijken, wat uiteraard ook weer met veel drank werd gevierd. De mensen waren vrolijk aangeschoten, en één van de peruaanse vrijgezellingen zag mij wel zitten. Het was een vrolijke boel. En vonden we Peru goedkoop, hier is het helemaal genieten. We zijn een graadje luxer gaan bivakkeren en eten, want het is echt veel goedkoper. We zaten voor 6 euro in een pracht hotel, grote kamer, zicht op het meer. En het eten …mmmmmmm lekker en betaalbaar. Bolivia wordt nog lachen zo! Minder lachen waren de boerenblokkades, daardoor konden een hoop toeristen Copacabana niet verlaten. Maar ach… wij gingen eerst nog naar Isla del Sol, daarna zouden we wel weer verder zien. Na terugkomst waren de blokkades er echter nog, en moesten we als een soort bootvluchtelingen het stadje verlaten. Het verhaal ging zelfs dat we de laatste boot hadden, omdat de boeren de bootroute ook gingen blokkeren. De boot zette ons ergens op een onofficiële landingsplaats af. Balancerend over rotsen kwamen we met zijn allen aan wal. Er ontstond even paniek, omdat één van de bemanningsleden begon te schieten. Het was echter een waarschuwingsschot, ten teken voor anderen dat de boot er was. Ik zag het, maar anderen hoorden alleen de knal, en dat was even schrikken!! Vanaf daar ging het lopend naar de grenspost om vervolgens Bolivia weer te verlaten, om door Peru naar een anderen grenspost te rijden. We gingen dus wederom Bolivia in, en namen vanaf daar een taxi naar La Paz. Een heel gedoe, en vervelend voor de toeristen, maar een ramp voor de hotels en restaurants, want nieuwe toeristen kwamen er niet meer. Zie het fotoalbum van Copacabana voor dit mini-san-tropez en onze leuke tocht naar La Paz.

Op Isla de Sol genieten we van de zon….
Volgens de Inca legendes is de zon geboren op Isla del Sol, spaans voor Eiland van de Zon. En die zon stuurde zijn kinderen naar de aarde, en daar stamden de Inca’s vanaf, en zo werden zij de zonne-kinderen (zo, even de inca historie in 2 zinnen samengevat!). Naar Isla del Sol vertrekken veel tourboten vanaf Copacabana, maar wij wilden het uiteraard weer anders. Wij zijn wandelend naar het dichtsbijzijnde stuk land gegaan, om daar vandaan met een korte bootrit naar het eiland te varen. Niet dat dit goedkoper is, want je moet een privébootje huren, maar het is wel leuker! Op het eiland zelf hebben we diverse ruines bezocht, en uiteraard genoten van de zon, want die scheen overvloedig. We genoten van zonsondergangen, zonsopkomsten en lagen lekker op spierwitte stranden.

En we treden ook in de voetsporen van de zon
Naast dit zongenot bezochten we uiteraard ook diverse archeologische bezienswaardigheden. Er staat onder andere een soort picknick-tafel, vroeger waarschijnlijk gebruikt als offerblok. De Inca´s zagen in een bepaalde “heilige rots” ook diverse figuren, een puma, een god, en een schuilplaats van de zon. Volgens mij zaten ze toen flink aan de coca, want je moet aardig wat voorstellingsvermogen hebben om deze figuren te ontdekken. Op de foto’s in het fotoalbum hebben we daarom wat hulptekeningen aangebracht. Duidelijker waren de voetsporen van de zon, grote voetstappen, op het pad, waar je in de voetsporen van de zon kan treden. Geniet mee van de zon en test je eigen verbeeldingsvermogen in het fotoalbum van Isla del Sol.

In La Paz direct naar de San Pedro gevangenis
Aangekomen in La Paz lieten we er geen gras over groeien, we zijn niet langs start gegaan, we kregen dus geen 200 euro, en gingen direct naar de gevangenis. Waarom? Omdat de San Pedro gevangenis van La Paz één van de bijzonderste, zoniet dé bijzonderste gevangenis ter wereld is. Het is een stad op zich. Gevangen kunnen er een “appartementje” kopen, er wordt gehandeld en alles is beschikbaar van eten, drinken, vrouwen tot drugs. Een bankdirecteur, opgepakt voor fraude, heeft er een eigen appartement laten bouwen en woont er gewoon met zijn gezin. Een australier heeft er een boek over geschreven, Marching Powder, en het is mede daardoor een regelrechte toeristenattractie geworden. Echter…. vroeger stond he op bepaalde tijden open voor toeristen. Maar nu, met een nieuw regime, zijn toeristen niet meer welkom. Helaas voor ons, maar onze vriend en ex-collega Pim, die iets voor ons uit reist was het zowaar gelukt de gevangenis in te komen, door zich voor te doen als vriend van één van de nederlandse gedetineerden. Hoe dat ging kan je lezen op Pim´s eigen weblog, maar wij wilden dat uiteraard ook. Door Pim´s voorwerk hoefden wij niet naar de Ambassade, maar konden we direct een autorisatie aanvragen. We kwamen de gevangenis inderdaad in, en dat is op zich al een bijzondere belevenis. Echter, we mochten niet mee met “onze vriend” naar zijn cel. Een grote domper, maar kennelijk zijn ondertussen de regels alweer aangescherpt. Of wij zien er te blond en blank uit, want wij zullen iets meer opvallen dan Pim met zijn donkere haar. Al met al hebben we een leuk gesprek gehad, en we hebben beloofd hem volgende week weer op te zoeken. Wie weet krijgen we het nog voor elkaar om een verder gaande autorisatie te krijgen…. we houden je op de hoogte! Helaas geen foto’s, we hebben ze wel, maar we willen even wachten met publiceren op goedkeuring van onze vriend in de San Pedro gevangenis. Informatie over hoe je in de gevangenis kan belanden vind je in het artikel “How to get into the San Pedro jail in La Paz” op de engelse versie van deze website.

En toen…. de Most Dangerous Road of the World!!!
Een afdaling van 3600 meter, over een afstand van 64 Km, op een smal grindpad, langs afgrijzelijke afgronden van wel 400 meter diep. Oftewel, welkom op de Most Dangerous Road of the World (meest gevaarlijke weg ter wereld), afgekort de MDRW! Gemiddeld vallen er zo’n 100 doden per jaar, en dus begeven honderden toeristen per maand zich op deze uiterst gevaarlijke weg, logisch toch? Als fietser ben je natuurlijk al de zwakste, maar als omlaaggaand verkeer moet je voorrang verlengen aan het omhoogkomend, vaak zwaar verkeer. En om het nog smeuïger te maken moet je daarbij links rijden, langs de afgrond. Op zich een logische regel, want zo kunnen chaufeurs beter de afstand tussen de afgrond en hun wielen in de gaten houden. Maar voor ons fietsers is het toch minder prettig! De tocht is een enorme toeristen trekker geworden, en ja, er zijn toeristen overleden. We hebben daarom deze keer niet op de centen gekeken, maar gewoon de beste tour-organisator genomen. Waar iedereen lovend over is, met goede gidsen, goed materiaal en goede voorbereidingen. En het was inderdaad goed georganiseerd. Per traject werd uitgelegd wat wel en niet te doen, zelfs een speciale manier van afstappen werd uitgelegd, en er ging vaak een gids vooruit om via de walkie-talkie de anderen te waarschuwen voor tegemoetkomend verkeer. En toch… de weg was soms maar 3 meter breed, en de afgrond wel erg diep. Zeker als je moest stoppen voor vrachtwagens stond je toch wel erg dicht langs de afgrond. Dat is dan ook de reden dat je rechts van je fiets moet afstappen. Het kan namelijk gebeuren dat je stuur een tik krijgt van de vrachtwagen en als jij dan tussen je fiets en de afgrond staat…. dan stap je in het niets. Ook van het uitzicht genieten was er niet bij, je mocht er nog eens onderdeel van worden. Vogelaars hadden ook niets aan de rit, verboden naar te kijken, want anders ga je zelf ook vliegen. Ja, dit is serieuze business. En we hebben het overleefd, en we hebben genoten. Wat een tocht! Sidder mee in het fotoalbum van de Most Dangerous Road of the World!

Verdere plannen
Zoals gezegd gaan we de gevangenis nog een keer bezoeken. En voor morgen hebben we een bergbeklimmingstocht geboekt. We gaan de 6088 meter hoge Huayna Potosi beklimmen! En dan hebben we La Paz nog niet eens gezien, en willen we ook nog wat souveniers kopen hier, want het verzenden van post is hier eindelijk weer betaalbaar. La Paz laat ons dus nog niet los!

Tot schrijvens!
Bas en Eelco