Interrail #5 – Litouwen, niet te veel glimlachen!

Nadat we in Kaunas leerden hoe belangrijk basketbal is in Litouwen, trokken we verder naar Vilnius, de hoofdstad van Litouwen.

Treinen: duur en veelal onnodig reserveren, wel luxe

Treinen in Litouwen bleek prijziger dan nodig. Want bijna elke rit moet je reserveren, zelfs als de trein half leeg is. Met Interrail voelt dat een beetje krom: het ticket is “gratis”, maar als je twee keer moet overstappen ben je met z’n tweeën toch alweer 24 euro kwijt. Net jammer!

Gelukkig krijg je er wel wat voor terug. De treinen zijn verrassend luxe: water, koffie en een snack onderweg, een ontvangst alsof je in een vliegtuig stapt en bij het uitstappen een purser die je een fijne dag wenst 🙂. Het verzacht de pijn van die reserveringskosten wel een beetje.

Bas zit in een luxe, Litouwse trein met de benen languit — Treinen in Litouwen, lekker luxe

Free Tour in Vilnius

In Vilnius deden we een Free Tour. Bijna elke grotere stad heeft wel een Free Tour en dat is een mooi concept: je bepaalt en betaalt achteraf wat je het waard vond. De gids doet dus zijn uiterste best om het interessant te houden. Dit leidt meestal tot erg interessante stadswandelingen.

Een paar leuke feitjes uit de Free Tour in Vilnius:

Glimlachen in Litouwen
In Litouwen glimlachen de mensen minder dan wij gewend zijn. Een glimlach is hier vooral een begroeting voor bekenden. Als toeristen glimlachen naar Litouwers, leidt dat vaak tot verwarring: “Ken ik deze persoon?” Bruiloften, feestjes en oude studiegenoten lijsten worden in gedachten afgegaan. Ander land, andere gewoontes.
Vorken naar Scandinavië
De Poolse koningin Bona Sforza, trouwde met Sigismund I, koning van Litouwen. Niet onder de indruk van de eetgewoontes aan het Litouwse hof, bracht ze als bruidsschat de vork mee. Haar dochter, Catherine, trouwde later met Johan III van Zweden (destijds prins van Finland), en zo belandde de vork uiteindelijk van Polen, via Litouwen in Zweden.
Wollen shirt bij je doop
Om het christendom in Litouwen te verspreiden beloofde de kerk een wit wollen shirt bij de doop. Slim als ze waren, huppelden de boeren snel door naar het volgende dorp om nóg een shirt te scoren. In Estland was de kerk goedkoper uit: daar vonden ze dat twee biertjes al voldoende waren om iemand te dopen.
De Sint-Casimirkerk als spiegel van de tijd
Deze kerk wisselde door de eeuwen heen vaker van geloof dan een doorsnee mens van Netflix-serie: katholiek, orthodox, protestants, en tijdens de Sovjetperiode zelfs een museum voor “wetenschappelijk atheïsme”. Het engeltje boven de deur werd tijdelijk vervangen door een baby-Stalin (!). Tegenwoordig is het weer ‘gewoon’ katholiek.

Niet glimlachen! Dat verwart de Litouwers!

AirBnB: mini maar compleet

Na een ruime AirBnB in Kaunas belandden we in Vilnius in een schoenendoos van 15 m². Maar alles zat erin: een bank die tegelijk bed is, een wc, douche, wasbak én zelfs een wasmachine, allemaal op 1,5 x 1,5 meter. Ingenieus ontworpen, maar je moet wel van puzzelwonen houden.

Naar de kust: Klaipėda

De trein naar Klaipėda vertrok bizar vroeg, om vijf uur zaten we er al in. Er rijden maar een paar treinen per dag, en de prettigere tijden waren volgeboekt. Maar, met de gratis brownie, koffie en een flesje water in de eerste klas maakte het toch een fijne luxe ervaring 😊. De zonsopkomst maakte het extra bijzonder.

In Klaipėda bezochten we de resten van een fort. Daar stuitten we op verrassend veel Hollandse sporen: een oude Oostzee-kaart van Nederlandse makelij en een verhaal over kapers, waarbij uitgelegd werd wat dit Nederlandse woord betekent: iemand die officieel toestemming kreeg om anderen aan te vallen. Toch weer details om ’trots’ op te zijn.

Šiauliai: Heuvel der Kruisen

De stad Šiauliai zelf kun je gerust overslaan, maar de Heuvel der Kruisen is wél de moeite waard om te bekijken.

Sinds de 19e eeuw plaatsen mensen hier kruizen met de namen van hun geliefden. De Sovjets probeerden de heuvel keer op keer te vernietigen, met bulldozers, verboden en bewaken door de KGB, of door de plek onder water te zetten. Maar steeds keerden de kruizen terug.

Na de onafhankelijkheid in 1988, en vooral na het bezoek van de paus in 1993, groeide de heuvel uit tot een nationaal symbool van vrijheid. Indrukwekkend en een beetje onwerkelijk om tussen die duizenden kruizen te staan.