We schrijven dit vanuit Orange Walk, Belize. Onze reis is nu dus echt begonnen. Na het relaxen op een Bounty eiland zijn we vertrokken richting Belize. Eerst nog in Mexico in Chetzumal een goed Maya museum bezocht. Daarna de grens over en in Corozal overnacht. En je bent ook meteen weer echt in een ander land. Er wordt Engels gesproken, en huizen en bevolking zien er heel anders uit dan in Mexico. De huizen zijn, indien niet verwoest door orkaangeweld, van hout en staan op palen. De mensen zijn een mengeling van Creolen (lang en heel donker), Maya (klein en bruin) en Mennonieten (lang en roze). De mennonieten vinden we hier totaal niet passen, je ziet ook dat ze niet echt mengen en inteelt trekken hebben. Na Corozal doorgegaan naar Orange Walk, waar we nu dus zitten.

Wandelen in de regen en fietsen tussen de muggen
We wilden vanuit Corozal de Maya site Cerros bezoeken. In Belize zijn de voorzieningen echter niet zo goed geregeld als elders, dus om daar te komen was een hele toer. Eerst dachten we met de bus te gaan, maar die ging pas om 11:00. Lopen was ook geen optie, het was iets te ver. De boot ging vroeger wel, maar nu niet meer. Onze hosteleigenaar Antony kende echter nog iemand in Cottonbank, dicht bij Cerros. Hij zou hem bellen, en dan zou hij ons wel verder helpen. Antony zelf bracht ons bij de pont, vanaf daar moesten we maar liften. Het pontje was zo’n idyllisch handbediende pont over een mooi jungle riviertje, net echt! De auto die ook op de pont stond ging niet naar Cottonbank, maar kon ons wel op de afslag afzetten. Wat een genot overigens om de taal van het land weer te spreken, dit was ons in andere Midden-Amerikaanse landen niet zo makkelijk afgegaan! Vanaf de afslag was het dan 3 mijl lopen. Geen probleem vonden wij. Niet gerekend echter op de regen. Eerst zachtjes, toen harder, en nog harder. Bas zag er lekker uit!!! Eelco ook, zonder shirt. De weg was lekker blubberig en we vonden het eigenlijk best grappig…..

Na een uur wandelen kwamen we aan bij het ‘Last Resort’. Maar daar was alleen de kok aanwezig. De eigenaar zou over 2 uur komen. Wij hebben dus maar wat gewacht, kopje koffie, kopje thee, en spulletjes gedroogd. Om 12:00 kwam inderdaad iemand, de vrouw van de eigenaar. Die kwam met een goed idee, want ze hadden fietsen te huur. En na een lunch fietsten wij lekker dwars door het oerwoud naar Cerros. Cerros was eigenlijk heel mooi. Maar dat kon je niet zien, want dat hadden ze weer netjs begraven omdat het anders gaat erroderen. Toch leuk om te weten wat er onder de modder ligt, maar voor ons minder leuk om te zien. We waren overigens blij met de fietsen, want de site stikte van de muggen. Een seconde stilstaan en er zaten al 4 op je arm. DOORRIJDEN DUS!!! Zo waren we dus in no-time door de site heen, en weer op weg terug naar het Last Resort. Daar aangekomen zagen we een schoolbus staan. Snel gevraagd waar ie naartoeging… naar Corazal! En wanneer? Over 5 minuten. En….mogen wij mee? Daar kwam een vaag antwoord op, dus dachten we dat betalen wel zou helpen. Maar op de vraag of we moesten betalen kwam ook weinig reactie. Snel de fietsen teruggebracht zodat we even later met het halve dorp, zonder kinderen, in de schoolbus zaten. Een perfecte verbinding die ons haast weer voor de deur afzette.

Op deze manier reizen is wel wat vermoeiend, maar wel erg leuk. We zijn erg blij dat we totaal geen tijdlimiet hebben en dat we dit dus kunnen doen.

Hostel Jane’s in Orange Walk
Het hostel waar we nu zitten is wel een belevenis. Een prachtig mooi oud houten carribisch huis…. moet het ooit geweest zijn! Nu is het ingedeeld in kleine hokjes met dunne triplex wanden. Voor diegene die de film ‘The Beach’ kennen met Leonardo di Caprio: zo’n hokje dus, waar bovenaan de wanden ophouden en het muggengaas begint. Dus als je buurman midden in de nacht thuiskomt en de TL aan doet, merk je dat gelijk. En het is heel gehorig, en ze houden hier wel van een drankje, dus weinig slapen hier. De wc-bril is gebroken, het douchgordijn hangt op half 11, door de wc-vloer heen kijk je zo naar buiten, en vanuit ons bed kijk je door de gaten naar de zolder. Het bed stond wat scheef, dus zijn we maar andersom gaan liggen, maar daardoor waai je wel haast uit je bed door de ventilator, die qua temperatuur niet nodig is, maar wel vanwege de muggen! En TOCH blijven we hier nog even hangen, want het heeft absoluut z’n charme en het eigenaarstel is erg vriendelijk. Je hebt meer het idee dat je in hun huis woont dan in een hostel. Bovendien is het ook nog eens erg goedkoop, iets wat we in dit dure Belize wel kunnen gebruiken.

Vervolg
We gaan nog wat rondreizen door Belize, nog wat jungle, nog wat bounty eilanden, en rond 19/11 willen we in Dangriga zitten, want dan is het een Garufuna (de Creolen) feestdag. Dus tot de volgende keer.

Zie de foto’s van Corozal en Orange Walk. Let op: 2 nieuwe fotoalbums dus al in het fotoalbum van Belize