21 augustus 2025, we pakten de trein vanuit Letland richting Estland. De rails loopt keurig door, maar de trein niet. Iedereen moet uitstappen bij een klein stationnetje om over te stappen. Geen overdekte perrons, geen koffiebar, gewoon wachten. Gelukkig was het lekker weer, droog, niet te warm en niet te koud, maar anders lijkt ons dit geen pretje!
En toen… de verrassing van de Estse Spoorwegen. Sinds kort moet je als Interrailer reserveren. Gratis, dat wel, maar verplicht. We dachten dat het alleen gold voor de lijn Riga–Tallinn (zo stond het online), maar volgens de conductrice was het voor meer trajecten. Resultaat: ondanks onze 1e klas Interrailpassen en lege stoelen in de 1e klas coupé, moesten we terug naar 2e klas. De discussie ging half met handen en voeten, terwijl de hele coupé zich ermee bemoeide. Een treinavontuur zoals we dat graag zien 😉.
Tartu: backpacknostalgie en Nederlandse woorden in het Ests
Onze eerste stop: Tartu, de universiteitsstad van Estland. We logeerden in een hostel dat ons meteen terugbracht naar vroeger. Gezamenlijke keuken, een huiskamer waar reizigers elkaar ontmoeten en een eigenaar die met zijn aanwezigheid sfeer maakt. Het voelde alsof we weer in 2004–2007 waren, toen we door Latijns-Amerika reisden, alleen zijn we twintig jaar ouder.
Na inchecken doken we meteen de Püssirohukelder in, oftewel de Gunpowder Cellar. En ja, er staat gewoon “Kelder”. We kwamen meer woorden tegen in het Ests die exact overeenkomen met het Nederlands: kelder, geld, planeet, kaart… Wij vermoeden een nautische link, net als veel Russische nautische woorden uit het Nederlands komen.
Wandelen met Michael en de studentengevangenis
In het hostel ontmoetten we Michael uit Nieuw-Zeeland. Samen met hem deden we een Free Tour door Tartu. Daar leerden we onder andere dat je op bepaalde plekken gewoon alcohol in het openbaar mag drinken, dat het beeld van Oscar Wilde en Eduard Wilde gebaseerd is op pure fictie (ze hebben elkaar nooit ontmoet), en dat er in de universiteit een heuse studentengevangenis zit. Daar belandde je als je bijvoorbeeld je bibliotheekboek te laat terugbracht. Tip voor de Bieb Zaandam? Bas is daar vrijwilliger, dus ze kan het voorstellen.
Narva: grens met Sovjetgevoel
Vanuit Tartu reden we direct door naar Narva, een van de weinige grensposten waar je nog richting Rusland kunt. Waar we in Letland tevergeefs op zoek waren naar Sovjet-sferen zat dat hier wel goed. Troosteloze grauwe gebouwen te over! De grens loopt midden door de rivier. We verwachtten patrouilleboten en streng toezicht, maar wat zagen we? Gewoon vissers aan beide kanten van de rivier, die elkaar bijna de hand kunnen schudden. Heel surrealistisch.
Aan weerszijden staan kastelen die elkaar aankijken. Je voelt de geschiedenis, maar tegelijk is het er verrassend rustig. Alleen voetgangers mogen de grens over, maar dan moet je wel acht uur wachten. Zonder beschutting. Acht uur in de regen of wind… daar pas je wel voor.
Industrieel erfgoed met potentie: Kreenholm
Narva heeft zijn eigen “Hembrugterrein”: Kreenholm. Een gigantisch industrieel complex op een eiland in de rivier. Opgericht in 1857 door een Duitse industrieel, groeide het uit tot een van de grootste textielfabrieken van Europa. Eigen baksteenfabriek, eigen brandweer, waterkrachtmachines, zeer indrukwekkend allemaal.
Maar: terwijl ingenieurs en bazen luxe leefden, zaten de arbeiders in diepe armoede. Na de Sovjetperiode ging het bedrijf ten onder door concurrentie uit lagelonenlanden. Er waren grootse plannen om dit terrein te ontwikkelen, maar toen kwam corona. En toen waren er nieuwe plannen en toen kwam de oorlog met Oekraïne. En nu ligt het terrein te wachten op betere tijden, eigendom van een Zweedse investeerder. Het doet denken aan ons Hembrugterrein: groots, vervallen, maar met enorm veel potentie.
Tallinn: sprookjesachtig, maar niet ons sprookje
Na de Sovjet-sferen in Narva kwamen we aan in Tallinn, onze laatste stop. En eerlijk is eerlijk: van alle Baltische (hoofd)steden vonden we Tallinn de minste. Het middeleeuwse centrum is prachtig, bijna té mooi. Zo mooi dat het Efteling-achtig aanvoelt, en voor ons dus net iets te nep.
Ze spelen hier vol in op de middeleeuwse vibe: restaurants in thema, bedienden in kostuum. Leuk voor de toeristen, maar aan Bas&Eelco is dit niet besteed.
Ons hostel zat midden in het centrum en de kamer was heerlijk licht, met fijne fauteuils. Maar de leuke sfeer van het hostel in Tartu ontbrak totaal omdat er slechts sporadisch personeel aanwezig was. En die bemoeiden zich al helemaal niet met de gasten. Dus nee, Tallin had het niet voor ons. Tijd om verder te gaan!
Onze route door Estland
We kwamen aan op 21 augustus 2025, vanuit Letland. Via Tartu gingen we naar Narva en daarna naar Tallinn. Op 27 augustus verlieten we Estland met de Ferry richting Finland.
