Na de Baltische Staten zijn we verder naar het noorden gegaan, omhoog door Finland, en via Zweden naar Noorwegen. We bezochten twee bibliotheken, waarvan we er één terug zien in een crime-serie op de NPO. Na een prachtige traject (de Ofotbanen) konden we Nederlands praten in Narvik, aan de kust in Noorwegen.
Flitsbezoek aan de bibliotheek van Helsinki
Vanuit Tallinn varen we met de boot naar Helsinki. Daar zijn we vaker geweest, dus geen uitgebreide sightseeing, maar wél een bezoek aan één van onze lievelingsplekken daar: de bibliotheek. Hij doet denken aan het Forum in Groningen(stad), maar dan groter, leuker en nóg veelzijdiger: workshops, 3D-printers, naaimachines, muziekinstrumenten, boeken, spellen én een geweldig uitzicht over het water. We zouden er bijna voor naar Helsinki verhuizen. De paar uur die we hadden, brachten we daar door. En eindelijk hebben we de boekenrobots gezien, de vorige keer waren we er in het weekend, en hadden ze ‘verlof’. 😉
Bibliotheek van Haparanda bezocht én gezien op tv
Na één nacht Finland (in Oulu) stonden we al bij de grens. De trein gaat daar niet verder, dus stap je uit in Tornio en loop je in 1,5 uur naar Haparanda, Zweden. Haparanda zelf is een dorpje van niks, maar het station is enorm én prachtig in art-decostijl, en dat voor één trein per dag. Het voelde een beetje als het hotel uit The Shining, een beetje creepy.
Met zeven uur wachttijd hebben we het hele dorp gezien, inclusief de bibliotheek. Achter de balie stond een vrouw, stoïcijns, heel stil achter haar computer ook weer een beetje creepy. Weken later zagen we de serie Cry Wolf van de NPO, die zich in dit grensgebied afspeelt. In aflevering twee loopt Katja (Eliot Sumner, jawel: het kind van Sting) precies diezelfde bibliotheek in. met diezelfde vrouw, op exact dezelfde manier achter de balie. Hilarisch!
Ofotbanen: meren en panorama’s
Vanuit Haparanda nemen we de trein naar Boden in Zweden, om na één nachtje Zweden alweer door te reizen we naar Narvik, Noorwegen. De Ofotbanen (Noors voor Ertsspoorlijn), is een van de mooiste trajecten van Scandinavië. Officieel wordt er vooral ijzererts vervoerd, maar de panoramische uitzichten maken de rit voor reizigers onvergetelijk. Foto’s doen echt geen recht aan hoe prachtig het is.
Thuis voelen in duur Narvik
In Narvik zoeken we snel onze Airbnb op. Daarna het stadje in, nu het nog licht is, en op zoek naar eten. Onze duurste hamburger en biertje ooit: 30 euro voor de burger, 12 voor het bier, maar gelukkig wel lekker. Naast ons zaten Noren en die hoorde we om de rekening vragen en dat klonk zo Nederlands dat ik gewoon in het Nederlands om de rekening vroeg: “Kunnen we betalen?”. En dat werd prima verstaan, niet zo raar, want in het Noors is het: “Kan vi betale?”. Later bleken we in het supermarktje om de hoek echt Nederlands te kunnen praten. Er werkte een Nederlandse jongen, die ons door accent en uiterlijk herkenden als Nederlands. We voelen ons thuis in Narvik 😉
