Eindelijk hebben we “el Pimo”, oftewel ex-(Logica)CMG-collega Pim Ruitenbeek ontmoet. Hij reist een jaartje door Zuid-Amerika, en via de mail en via elkaars website (welke reiziger kan tegenwoordig nog zonder…) hielden we elkaars lokatie in de gaten. Pim bleef special voor ons iets langer in Lima zodat we daar 2 reuze gezellige Holland-dagen hebben gehad. Na Pim zijn we snel Lima uitgevlucht, naar de gezonde bergluchten van de Cordillera Blanco, Peru’s outdoor gebied bij uitstek.
Het was bijzonder, weer iemand uit het oude Nederland te ontmoeten. Pim en ik hebben zo’n 8 jaar bij elkaar in het team bij CMG (nu LogicaCMG) gezeten. Zo’n 22 maanden geleden namen we afscheid van elkaar, en dan zie je elkaar weer in Lima, Peru. Wij kwamen ’s ochtends aan in het hostel waar Pim verbleef, en Pim snurkte nog lekker. Het gezicht van Pim, de minutenlange verbijstering en onbegrip op zijn gezicht, toen we hem wekten, zullen ons voor altijd bijblijven. Maar daarna werd Pim toch echt wakker en hebben we met z’n drieën ontbeten met uitzicht over Lima en hadden we daarna 2 super-gezellige dagen. We moesten erg lachen, zoals Pim het treffend omschreef op zijn site:
“Daarna was het al snel ouderwets gezellig zoals ik Bas en Eelco ken. Gelukkig staan zij na al die reiservaringen nog met beide benen op de grond en zijn zij niet veranderd zoals je sommige reizigers om je heen ziet veranderen. Eelco heeft geen lange baard met kraaltjes erin, geen dreadlocks, geen wereldbol op zijn rug getatoeëerd en verdient niet zijn geld met het jongleren of vuurspuwen bij stoplichten. Bas houdt zich evenmin bezig met het maken van handycrafts en Yoga en is niet vol behangen met schelpenkettingen en samen lopen ze niet de gehele dag op flip-flaps. Kortom, Bas en Eelco zijn gelukkig nog steeds Bas en Eelco en Pim is nog steeds Pim. En daarom was het zo gezellig met hen in Lima. Samen hebben we twee dagen opgetrokken. Natuurlijk veel reisverhalen uitgewisseld en ´s avonds in de kroeg elkaars Salsa kunsten op de proef gesteld. Maar ook, zo ver en lang van huis van familie en vrienden, in de keuken van het hostel tijdens onze zelfgemaakte Hollandse rijsttafel met pindasaus genoten van de muziek van Andre Hazes, Jiskefet en Hans Teeuwen. Een bijzonder Nederlands avondje.”
Het was na die 2 dagen raar om weer afscheid te nemen, het was zo “normaal” om elkaar weer te zien, of die 22 maanden er niet waren geweest. Maar… onze paden scheidden elkaar in Lima: Pim, bedankt en tot ziens! De foto´s van de ontmoeting staan in een subalbum van het Lima album.
Op naar de Cordillera Blanca
Dit berggebied, genaamd de Cordillera Blanca, is niet groot qua omvang, maar wel in wat het te bieden heeft. Het is namelijk slechts 20 Km bij 180 Km groot, maar heeft meer dan 50 bergtoppen van boven de 5700 meter. Ter vergelijking, Noord-Amerika heeft er maar 3, Europa geen, en alleen Azie heeft hogere bergtoppen dan hier in de Andes (bron: Lonely Planet Peru). Het is niet voor niets hét outdoor en adventure centrum van Peru. En nu we onze tent, slaapzakken en matjes hadden ontvangen vanuit Nederland zijn we met kloppend hart richting de Cordillera Blanca vertrokken. De reis er naar toe ging door de Cañon del Pato. Zie de foto’s hiervan in het Cañon del Pato album, waarin ook nog diverse foto’s van ons verblijf in Caraz.
Eerst een oefentrektocht naar de Laguna Parón
We hadden ons gesetteld in Caraz. De meeste toeristen verblijven in Huaraz, maar Caraz stond ons meer aan. Rustiger, minder toeristischer, en dichter bij de trekkings die we willen gaan doen. Informatie hierover kregen we van Alfredo van Pony Expeditions. Tijdens zijn verhaal gooide hij er echter steeds nederlandse woordjes tussendoor, b.v.: “Para este, necesitan ezeldrijvers”. Wat bleek, hij had 3 jaar in Nederland gewerkt. Het was dus erg gezellig, om met deze Peruaanse Nederlander te babbelen. We kochten een kaart met daarop 2 geschikte trektochten die je zonder gids kan doen. De ene was de “beroemde” Santa Cruz – Lagunas Llanganuco trek. Deze duurt 3 à 4 dagen. De andere was een kortere wandeling, 2 dagen/1 nacht, naar Laguna Parón. We besloten eerst deze kortere te doen, dan konden we mooi onze uitrusting testen, en onze lichamen laten aclimatiseren op de hoogtes. Want geloof me, een wandeling op 3500 meter hoogte is heel wat anders dan op zeeniveau. En het was maar goed ook dat we deze oefentocht eerst deden. We moesten ongeveer 1 Km stijgen (van 3200 naar 4200 meter hoogte) en we zaten HELEMAAL stuk. We deden er 5 uur over, maar we wilden en konden niet meer verder. Het was er bovendien al om 3 uur hartstikke koud, want de zon verdween achter de bergen. We hebben snel een soepje gemaakt en zijn daarna al om 19:00 onder het dons verdwenen. De volgende dag besloten we nog niet terug te gaan, maar wat rond het meer te wandelen. We hadden namelijk ook nog eens veel te veel eten, nog een leerpunt van deze oefentocht. Zie de foto’s in het Laguna Parón album.
Eelco doet een steilewand klim cursus
Door de felle zon, maar ook koude en droge lucht had Bas veel last van haar lippen gekregen, zelfs zoenen was uit den boze. Nu had ik een leuke cursus gezien, 3 dagen steile wandklimmen, die Bas niet zo zag zitten. Dus ben ik alleen naar deze cursus gegaan, zodat Bas in het hostel kon blijven en haar lippen kon laten herstellen. En ik heb genoten! Het was er wederom ijskoud ’s nachts, maar overdag scheen een lekker zonnetje en waren we 3 dagen lang letterlijk “in touw”. We leerden diverse knopen, die oefenden we in het gebruik op een oefenrots, en daarna was het voor het echie. En dat is toch wel eng. Daar hang je dan, 15 a 20 meter boven de grond, en dan moet je je eigen leven vertrouwen aan de knopen die je zojuist in wat touwtjes gelegd hebt. We leerden ook een zogenaamd anker aan te leggen. Dan klim je als eerste omhoog, en moet je om de meter je veiligheidslijn inhaken aan een ring in de rots. Mocht je dan vallen, dan val je maximaal 2 meter, nog steeds niet leuk, maar beter dan de volle hoogte naar beneden kletteren. Boven aangekomen maak je dan het “anker”, een lint met karabijn/musketon, waaraan straks de anderen volledig gezekerd naar boven kunnen klimmen. En het moment dat je dan jezelf losmaakt, en aan je zelf gefabriceerde anker toevertrouwd is een toch wel even slikken! Tien keer goed kijken welke karabijnen je nu los maakt, en welke je vast laat zitten. Maar het ging perfect, en dat was toch wel even kicken! Meekicken kan in het fotoalbum van het steilewand klimmen.
De beroemde Santa Cruz trektocht, helaas met slecht weer
Deze trektocht, van 3 a 4 dagen, is enorm populair. Het is een relatief eenvoudige trektocht, die veel toeristen georganiseerd doen. Dan betaal je zo’n 100 dollar, en wordt je bagage door ezels gedragen, wordt je tent opgezet, wordt er voor je gekookt en hoef je zelf dus alleen maar te lopen. Leuk, maar wij vinden het veel spannender om dit zelf te doen. Wij sleepten dus zelf onze rugzak de 4700 meter pas over, met daarin ons tentje, matjes, slaapzakken en eten voor 5 dagen. De tocht is zo mooi vanwege de onbeschrijvelijke uitzichten over de diverse besneeuwde bergtoppen. Helaas hadden we pech me het weer. Het hoort nu, in de zomer, een strak blauwe hemel te zijn. Maar wij hadden wolken, wolken en af en toe regen. De uitzichten waren absoluut prachtig, en af en toe gaven de wolken even een glimp prijs van hoe het zou kunnen zijn, maar het had veel mooier kunnen zijn. Maar evengoed een fantastische ervaring, dus kijk snel in het Santa-Cruz trekking album!
Verdere plannen
Na al dit outdoor-geweld gaan we Caraz verlaten. Wie weet gaan we vanuit Huaraz nog een ijsklim excursie doen, maar dat hangt van het weer af. Daarna gaan we langzaam richting het zuiden, via de Central Highlands richting Cuzco.
Groeten, Bas en Eelco